Boxtel bruisend centrum in Het Groene Woud: Arijanne Mettler, p. 20-21, juni 2008.
In Boxtel liggen mijn wortels
Uit respect en als eerbetoon
Het is een mooie dag. De zon speelt tikkertje met de bomen en schijnt door de bladeren heen. Vandaag heb ik een interview met een bekende Boxtelaar: Victor Vroomkoning (pseudoniem Walter van de Laar), Nederlands dichter en stadsdichter van Nijmegen. We hebben afgesproken bij Kasteel Stapelen. Na een vriendelijke begroeting, steekt Victor van wal. Als verteller is hij net zo kleurrijk als dichter. Zijn verhalen spreken tot de verbeelding en weten je diep te raken. Tot veertig jaar terug woonde hij in Boxtel. “Als kind heb ik nogal wat tijd doorgebracht in het park van Stapelen. Samen met mijn tweelingzus Jeanne verstoppertje spelen tussen de hoge bomen. Flarden van herinneringen aan deze mooie tijd vind je terug in mijn gedichten.”
Al pratend wandelen we richting het centrum. We lopen voorbij zijn lagere school, St.-Petrusschool. Wanneer we de Rechterstraat oversteken, passeren we op de hoek van de Kruisstraat het huis waar het gezin Van de Laar heeft gewoond. Victor: “Net voor de oorlog, in 1938, ben ik geboren. Thuis hadden we een brood- en banketzaak. Tijdens WOII hebben mijn ouders meegewerkt aan het verzet. Mijn vader bakte brood voor 106 geallieerden die zich schuilhielden in natuurgebied de Kampina. Mijn moeder steunde vanzelfsprekend het verzet, aangezien zij zelf een Antwerpse vluchtelinge was uit de Eerste Wereldoorlog. Met gevaar voor eigen leven voorzagen de verzetsstrijders de soldaten van rantsoen. In 2003 is er een monument opgericht uit respect en als eerbetoon aan het Boxtelse verzet. Ook mijn vader kreeg een eervolle vermelding.”
Victor Vroomkoning
We lopen verder naar de Markt, op zoek naar een zonnig plekje op een terras. Tijd voor koffie én uitleg. Want wie is Victor Vroomkoning? “Onder deze naam publiceer ik al ruim 25 jaar gedichten”, verklaart hij. Ter illustratie toont Vroomkoning enkele van zijn bundels en publicaties. Het is slechts een kleine greep uit zijn oeuvre. Regelmatig verschijnen zijn gedichten in Vlaamse en Nederlandse literaire tijdschriften. Ook worden zij regelmatig gebloemleesd. Zijn gedicht ‘Vuilniszakken’ (uit: Echo van een echo) behoort inmiddels tot de canon van de Nederlandstalige poëzie.
Literaire onderscheidingen
Vroomkoning heeft tal van literaire onderscheidingen op zijn naam staan. In 2004 ontving hij De Zilveren Kei, de culturele prijs van de gemeente Boxtel. Vroomkoning: “Ondanks dat ik al jaren niet meer in Boxtel woon, voel ik me vereerd met de belangstelling die men hier heeft voor mijn werk. Hier liggen tenslotte mijn wortels.” In 2006 viel hij dubbel in de prijzen. Naast de Karel de Grote-prijs van de stad Nijmegen, ontving hij op de Nationale Gedichtendag de Publieksprijs voor de beste poëzie-bundel 2005 voor zijn bundel ‘Stapelen’. De titel verwijst enerzijds naar landgoed Stapelen en anderzijds naar het regel na regel opbouwen van elk gedicht.
Woord voor woord
“Mijn gedichten begin ik vanuit een autobiografisch gegeven”, legt Vroomkoning uit, wanneer ik vraag hoe dichten bij hem werkt. “Omdat ik weinig verbeeldingskracht heb, moet ik het hebben van de dingen die ik meemaak. Natuurlijk bepaal ik zelf welke kleur ik aan gebeurtenissen en relaties geef. Ze zijn niet per definitie waarheidsgetrouw, maar het gaat om de essentie. Ken je mijn gedichten, dan weet je ook wat ik belangrijk vind als mens. Mensen herkennen zich in mijn werk, omdat het gaat om alledaagse dingen. Veel gebruikte thema’s zijn de liefde en de dood. Onderwerpen die horen bij het leven. Het schrijven van een gedicht is een proces dat maanden kan duren. Het gedicht schrijft zichzelf, woord voor woord. Samen vormen zij zinnen, bepalen de vorm en vertellen uiteindelijk een verhaal.”
Stadsdichter
Op dit moment is Vroomkoning stadsdichter van Nijme-gen. Wat houdt dat in? “In 2006 ben ik gevraagd om stadsdichter te zijn van Nijmegen. Stadsdichter ben je voor twee jaar. Per jaar publiceer je zes gedichten over onderwerpen uit het heden en verleden die te maken hebben met Nijmegen. Daarnaast verzorg je gedichten voor zogenaamde ‘eenzame’ uitvaarten (uitvaarten zon-der nabestaanden) en werk je mee aan educatieve pro-jecten op school. Alle gedichten zijn inmiddels geschre-ven en mijn taak als stadsdichter zit er alweer bijna op.”
Helden van toen
Na de laatste koffie, sluiten we de dag af met een bezoek aan de Kampina, waar op de Roond het verzetsmonument staat. Het Verzetslaantje leidt je naar de stalen beeltenis van een verzetsstrijder op de fiets met een melkbus. Deze melkbus staat symbool voor de manier waarop de soldaten in de Kampina werden voorzien van proviand. Stilzwijgend staan we naast elkaar en staren naar de namen op de plaquettes. De naam van zijn vader, Wout van de Laar, springt meteen in het oog. “Het is jammer dat mijn ouders niet meer leefden, toen het monument werd onthuld. Ze zouden zich vereerd hebben gevoeld. Ik ben trots wanneer ik bedenk dat mijn vader hoort bij de helden van toen”, aldus de zoon.
